Dengan perlantikan perdana menteri baharu maka secara rasmi kita menyaksikan kejatuhan kerajaan Pakatan Harapan yang hanya mampu bertahan 22 bulan. Selepas menyaksikan “drama” dan “plot twist” yang berlaku, kita dapat gambaran yang lebih tepat berkenaan dengan situasi ini apabila habuk telah mendarat “dust have settled”.

Setelah perletakan jawatan perdana menteri, adegan kejar mengejar, drama air mata setia berprinsip, adegan lopat melompat, pertandingan matematik mengira kerusi, mesyuarat tengah malam, adengan video “bye-bye PKR”, akhirnya kita sampai ke titik equilibrium dengan pembentukan kerajaan baru hasil proses tawar menawar dan kompromi beberapa parti.

Bagi yang terjatuh dari buaian takhta, ia adalah aksi pengkhianatan kepada “mandat rakyat”. Bagi yang menerima kuasa dan laba, mereka berhujah bahawa mereka mengikut perlembagaan dengan mengumpulkan sokongan ahli-ahli yang sudah menang pilihanraya, mereka selaku ahli parlimen mewakili rakyat untuk menyokong seorang perdana menteri. Apa pun pendirian kita, saya bersetuju dengan saranan Tun Mahathir dalam wawancara terbarunya bersama Sinar Harian bahawa rakyat perlu belajar dengan episod ini. Ia adalah kuliah demokrasi yang praktikal bagi mereka yang mahu menjadi pelajar kepada sejarah.

Jika benar kuasa politik direbut melalui perang persepsi, ia memerlukan lebih 60 tahun untuk menjatuhkan kerajaan pimpinan UMNO-BN, dan hanya 22 bulan untuk membina persepsi dan menjatuhkan kerajaan Pakatan Harapan. Dalam bahasa matematik hanya 3.05% sahaja masa yang diperlukan dalam perang persepsi untuk menjatuhkan PH berbanding BN. Tetapi saya tidak percaya 1 faktor sahaja yang menyebabkan kerajaan ini jatuh. Jadi ia lebih dari sekadar persepsi.

Discourse berkenaan dengan kejatuhan PH di dalam bulatan liberal, jemaah yang menyokong PH, pejuang sosial media PH, kebanyakannya berorbitkan “pengkhianatan”. Ya betul, perubahan pendirian sebilangan besar ahli parlimen PH, serta Parti Bersatu ini adalah faktor yang zahir yang menyebabkan kerajaan mereka jatuh. Tetapi pada saya observasi zahir ini tidak menceritakan keseluruhan cerita. Persoalan besar yang perlu ditanya adalah ini “Kenapa perlu ‘khianat’ apabila sudah di puncak kuasa?”. Dalam bahasa ekonomi kita perlu mencari apa “insentif” dari perbuatan ini. Jika lompatan ketua pemuda parti kalah untuk masuk parti menang itu mudah difahami, tapi kenapa perlu “khianat” jika sudah pun menjadi menteri?

Persoalan ini adalah persoalan yang menjadikan teori “khianat” ini benar tapi simplistik, true but not the whole truth, ataupun boleh dikata “half-truth“.

Untuk menjawab persoalan ini kita perlu cuba menjenguk sedikit kehadapan dan melangkah sedikit ke belakang. Kita boleh melemparkan banyak teori, tetapi bagi tulisan ini cukuplah kita menimbang dua teori. Teori pertama memerlukan kita untuk meninjau ke hadapan, teori strategi yang bersifat Machiavellian, yang mana keperluan strategi mengatasi neraca moral. Pakatan Harapan dari awal bukanlah pakatan yang stabil untuk jangka panjang, dari awal pakatan yang didominasi PKR-DAP ini memerlukan parti pro-Melayu untuk memenangi pilihanraya yang masih bersifat identity politics walaupun ia merupakan antonim kepada naratif multi-culturism mereka. Di sini Bersatu masuk mengisi ruang itu.

Tetapi Bersatu tidak mempunyai pegangan yang kuat dalam PH. Walaupun mengisi banyak jawatan penting seperti PM dan MB, kerusi mereka terlalu tidak signifikan jika hendak dibandingkan dengan penguasaan kerusi PKR-DAP. Situasi ini dipanggil “punya jawatan tetapi tidak punya kuasa”. Maszlee merupakan contoh yang sangat baik dalam hal ini, walaupun dia menteri, hendak laksanakan dasar pun ditentang oleh komponen sendiri. Jadi apabila didesak untuk menyerahkan jawatan PM, Bersatu sedar bahawa survival mereka terancam. Jika hilang jawatan, maka mereka bukan sahaja tidak punya kuasa dengan penguasaan kerusi, mereka juga tiada kuasa dari jawatan. Jadi buah catur perlu digerakkan untuk memastikan mereka dapat mengekalkan survival politik mereka, mereka memilih memposisikan diri dengan parti-parti yang dekat dengan ideologi mereka.

Teori kedua memerlukan kita melangkah ke belakang, melihat perjalanan pakatan yang dibina oleh PKR-DAP. Sepanjang sejarah coalition mereka sememangnya akan berakhir dengan perpecahan, veteran politik PKR saudara Tian Chua pernah mengutarakan perkara ini dalam satu forum anjuran SAMM, bahawa pakatan baru akan “mengulangi kesilapan yang sama”. Cuma lebih memalukan, perpecahan kali ini berlaku ketika sudah menjadi kerajaan. Bagi Tian Chua, DAP terlalu ideologikal dan sukar berkompromi, kata beliau DAP akan “meloncat” tiap kali apa-apa yang berkaitan Islam dibangkitkan.

Barisan Alternatif (BA) merupakan siri perpecahan pertama. Walaupun Jelutong sering memetik nama Arwah Tuan Guru Nik Aziz, kononnya sebagai tokoh yang dia hormati. Perpecahan BA adalah ketika zaman Nik Aziz menjadi Murshidul Am PAS. BA lahir selepas tercetusnya gerakan Reformasi 1998. Pada PRU tahun 1999, PAS adalah parti yang berjaya dalam BA, mereka menawan Kelantan dan Terengganu serta menambah kerusi dari 7 kepada 27, sementara DAP menyaksikan nama besar seperti Lim Kit Siang dan Karpal Singh kalah merebut kerusi. Kerana PAS istiqomah dengan negara Islam, dan DAP menyusut sokongan kerana berkerjasama dengan parti yang mempunyai ideologi “negara Islam”, DAP keluar dari BA selepas serangan 11 September pada tahun 2001.

Perpecahan kedua adalah selepas tertubuhnya Pakatan Rakyat (PR) yang ditubuhkan pada tahun 2008. Antara kontroversi pada era PR ini adalah Langkah Kajang 2013-2014, apabila PKR bertindak memfitnah Khalid Ibrahim bagi menjatuhkan beliau sebagai MB Selangor. PKR akhirnya terpaksa memohon maaf secara terbuka pada Khalid selepas dibawa ke mahkamah. Tindakan PAS tidak mahu bersekongkol dengan finah PKR yang ingin menaikkan Anwar sebagai MB meretakkan hubungan mereka. Ditambah dengan perbezaan ideologi dengan DAP, akhirnya pakatan ini berpecah apabila DAP mengumumkan pada 2015 bahawa pakatan ini telah “mati” kerana tidak boleh berkerjasama dengan PAS.

Mereka kemudian mencipta Pakatan Harapan (PH), namun seperti apa yang dikatakan Tian Chua, mereka “mengulangi kesilapan”. Walaupun sudah menang dan menubuhkan kerajaan. Perbezaan ideologi dan kesukaran DAP untuk berkompromi menyebabkan kerajaan yang dibina sangat rapuh. Cumanya perpecahan kali ini tidak boleh disalahkan kepada PAS. Rakan mereka Bersatu dikritik secara terbuka oleh PKR dan DAP atas dasar-dasar yang mereka perkenalkan. Menjadikan Bersatu tidak selesa kerana setiap hari dikritik dan didesak, mereka tidak merasakan mereka sebahagian dari “rakan” dalam kerajaan. Namun Bersatu yang mempunyai strategis veteran seperti Mahathir ini kelihatan bijak, jika sebelum ini pakatan PKR-DAP berpecah apabila DAP umum keluar dan ishtihar “mati” mereka mengambil langkah awal untuk keluar dahulu dan membentuk perikatan baru.

Kedua-dua teori inilah yang mengisi kekosongan naratif “pengkhianatan” yang kini cuba diketengahkan. Hakikatnya pakatan yang dibina sebelum ini tidak bernafas panjang, tidak mampu berkompromi, dan tidak lestari dari perspektif ideologi. Tapi tiada apa yang kekal di dalam dunia ini, mungkin juga Perikatan baru ini akan bergaduh sesama sendiri merebut jawatan dan berpecah, mungkin juga ia akan ditewaskan melalui undi tidak percaya, tapi biarlah drama itu kita simpan untuk anekdot seterusnya.

Jika kita perasan, semasa hujung-hujung pemerintahan Najib, Najib sudah tidak buat banyak press conference. Segala maklumat dilepaskan kepada awam melalui Facebook beliau sebagai one stop center. Perkara ini saya kira bijak untuk capai dua perkara. Pertama, semua maklumat boleh ditapis, dibentuk dengan teliti sebelum dilepaskan kepada awam. Tiada soalan spontan atau follow-up dari reporter yang boleh cipta isu. Kedua, ia memudahkan capaian terus kepada masyarakat awam, jika media twist sekali pun, rakyat dengan mudah boleh semak semula kenyataan awal. Mahathir masih suka dengan style press conference dan jawab soalan reporter secara live.

Selepas jatuh dari takhta kuasa. 3 juta followers yang dikumpul tidak dibiarkan begitu sahaja. Facebook beliau menjawab semua isu-isu nasional, malah berjaya timbulkan isu untuk dijawab kerajaan. Spotlight yang diberi oleh kerajaan tak pernah padam kepada Najib. Dalam industri media, negatif publisiti adalah satu bentuk publisiti, jadi mata rakyat tak pernah lari dari Facebook Najib. Hatta, orang-orang PH dan haters beliau pun like page Najib. Perkara ini merupakan kekuatan utama yang digunakan Najib untuk bangkit semula walaupun tewas di peti undi.

Johan Jaafar menulis kebangkitan ini disebabkan oleh tagline “Malu apa bossku”, saya tak setuju. Tagline itu salah satu sahaja dari apa yang Najib buat untuk turning the tide. Yang besarnya adalah capaian Facebook beliau.

Sementara PH masih lagi pening selepas memegang kuasa, tak ada central information dispenser. Orang nak follow Mahathir kah? atau Anwar? atau Mat Sabu? atau Lim Kit Siang? Tak jelas mana saluran yang boleh jawab semua isu nasional dengan mudah. Malah mereka saling bercanggah antara satu sama lain. Bercanggah hingga ke soal dasar.

Nasionalisme dan monarki adalah dua benda yang berbeza. Nasionalisme Soekarno menghentam raja-raja yang berpihak pada Belanda. Kerana itu nasionalisme ada hujung kirinya dalam tubuhnya yang kanan. Nasionalisme kiri anti feudal, anti imperial, seperti PKMM, Parti Rakyat, dan cenderung kepada idea Soekarno sementara nasionalisme kanan, hmm faham-faham sahaja lah.

Kebanyakan raja dan sultan pada masa dulu sangatlah pro kepada penjajah. Mereka tidak terlibat dalam sebarang kebangkitan rakyat malahan di Indonesia, mereka berpihak kepada Belanda, kerana itu nasionalis kiri yang progresif seperti Soekarno mahu sapu bersih mereka semua ni. Kebanyakan mereka pro kepada penjajah kerana mahu mengekalkan keistimewaan yang mereka ada. Penjajah seperti Inggeris menjanjikan kedudukan jika mereka setia, dan mengancam akan menurunkan mereka atau menggantikan mereka dengan sultan yang lain jika mereka melawan, dan begitulah caranya mereka mempertahankan kedudukan mereka.

Seorang nasionalis itu (suatu masa dulu) bukanlah bermakna dia seorang konservatif yang menyokong monarki. Kita boleh lihat seperti Mahathir vs Sultan Johor. Mahathir lebih cenderung nasionalis berbanding menjadi konservatif pro monarki, walaupun tidak semestinya tujuan dia murni untuk rakyat. Tetapi jelas dia bukan royalist.

Dan nasionalism sosialisme (Nationalsozialismus) itu bukanlah nasionalisme progresif. Itu adalah Nazi. Dan nasionalisme yang sebenar adalah ketikamana berlaku penjajahan kuasa luar dan kesedaran kebangsaan suatu masa dahulu. Ia bukanlah boleh dikatakan ideologi yang berterusan. Ia ada zaman dan tempohnya.

Dan tempohnya sekarang sudahpun luput.

By: S.Arutchelvan

Mahathir’s condemning of the poor at the monthly address at the Prime Minister’s Department Monday morning assembly on 6-1-2020 lacks humaneness and is humiliating to the millions of workers and people who work hard, day in, day out, just to survive. Only someone with a Trump mentality would be able to appreciate such a speech that degrades and undermines people.

Mahathir was quoted as saying, “Why are they poor? Because they are unproductive and do not contribute to society in a way where society would repay them.” He also said the poor should not feel envious of the wealthy because the wealthy pay high taxes and the Government uses this money to pay salaries and develop the country.

Who is Mahathir calling unproductive and not contributing to the society?

Is he talking about the fisher folk who go fishing before daybreak and risk their lives at sea? Or is he talking about the paddy farmers in his hometown in Kedah toiling in the paddy fields to grow rice for the nation? Is he talking about the factory workers, who are forced to work 12 hours to complement the totally inadequate minimum wage? Is he talking about the small farmers who work the land to ensure we get our supply of food? Or the nanny who takes care of our children in the absence of nurseries at the workplace? Or is he talking about the plantation workers, or the cleaners, or the thousands of people who cross the border in the wee hours to do 3D jobs in Singapore? Or the lorry drivers who park their vehicles on the roadside to catch up on sleep? Or is he talking about the civil servants whose pensions he plans to slash? Or is he talking about the miserably paid motorbike riders delivering food, or the grab drivers…..? Who is Mahathir calling unproductive, not contributing to the development of the country, and envious of the rich?

Productivity low?

According to International Trade and Industry Minister Darell Leiking, in truth, Malaysia’s labour productivity grew 2.2% in 2018, surpassing some developed nations including China and Australia, and was ahead of selected Asian countries. Even Japan which Mahathir always looks up to had lower labour productivity.

Now looking at another study – Are Malaysian Workers Paid Fairly?: An Assessment of Productivity and Equity by Athreya Murugasu, Mohamad Ishaq Hakim and Yeam Shin Yau. Their study concludes that Malaysian workers receive lower compensations relative to their contribution to national income from productivity and equity perspectives. They argue that Malaysians are paid a lower wage compared to benchmark countries, even after taking into account productivity differences and secondly they conclude Malaysia has a lower labour share of income despite its labour-intensive nature. This suggests workers are not adequately compensated for their contributions.

Their study raises some serious issues which Mahathir and the rich don’t want us to know. The study questions – While employers(bosses) need to be fairly compensated for their respective factor inputs, the question remains, why is the share of compensation to employers (bosses) higher relatively to workers and why isn’t this reflected in Malaysia’s taxation and distributive policies?

Do the Wealthy pay high taxes?

Now let’s talk about Taxes. Mahathir glorifies the rich for paying taxes. Perhaps he did not hear what Lim Guan Eng said. In one of his post-budget forums, Guan Eng says that even by increasing taxes to 30 per cent, we will still be among the lowest compared with neighbouring countries and he added that the Government does not believe in harsh and abrupt measures in taxation. Perhaps harsh and abrupt measures are reserved for workers only by keeping minimum wages low.

Guan Eng has also said previously that there will be no new taxes on the wealthy so as to prevent shocks to the financial system. He said the government will not introduce capital gains tax on shares and other taxes on the wealthy in order to prevent “shock to the system”. These measures are to ensure there is no capital flight according to him.

So Mahathir’s wealthy will take a flight when taxes are increased. So much for Mahathir’s appreciation of the wealthy and their taxes: the minute taxes go up, they will abandon him, unlike the poor whom he enjoys attacking.

Anyway, how much do the rich people get taxed in Malaysia? Can Mahathir actually give a figure how much tax the richest ten people are paying in Malaysia? While their income has been made public yet their tax payment details come under the Official Secrets Act according to answers given in Parliament. And who can forget, the Government giving Lynas 12 years of tax exemption despite all the controversy over its handling of radioactive waste.

The Poor and The Balance 80%

Looking at purchasing power, Malaysia’s wages are one of the lowest in the region. Most of Malaysia’s poor earn monthly salaries that are two times less than the monthly entertainment allowance of RM2500 paid to MPs. Our MPs even get a fuel subsidy of RM 1500 a month – which is higher than the minimum wage set by the government.

According to an article by Deputy Defence Minister Liew Chin Tong, in an article published in Malaysiakini on Dec 31, 2019, said nearly 30% of Malaysians polled by Gallup in 2018 felt that they did not have enough money for food, while 23% reported not having sufficient money for shelter. 80% of them experience economic insecurity, such as low wages as well as high cost of housing and transport.

What is shocking about his revelation was that he said “The B20 poverty category, as defined by the UN, needs welfare, but in the Malaysian context, it appears that the subsequent 60% (M60) need better jobs, better pay, better business opportunities, better upward mobility for their children, better housing options and better transport alternatives.’

The United Nations Special Rapporteur on extreme poverty and human rights Prof Philip Alston’s report suggested that Malaysia’s poverty rate is most likely between 16% and 20% and Chin Tong while agreeing to this, also said that beyond the B20 group, the rest of the population – perhaps excluding the top 20% – the middle 60% (B21-B40, M40) are about in the same boat.

What was laughable was when Mahathir said, “I hope everyone will focus on the nation instead of themselves.”Why then did Mahathir focus his attack on the poor, and not question the huge allowances paid to his cabinet? Or address the stashing away of wealth in the tax havens by corporate figures, or on the huge salaries drawn by GLC CEOs? His target was the poor man working day in day out trying to make ends meet!

S.Arutchelvan is the Deputy Chairperson for Parti Sosialis Malaysia.

Malaysia kini mengukir sejarah baharu apabila Menteri Pendidikan meletak jawatan atas “nasihat ayahanda” yang beliau letakkan taat setia. Sukar hendak kita ulas perkara ini tanpa jatuh ke dalam bias politik kepartian, namun kita perlu juga melakukannya, kerana sejarah adalah guru yang baik.

Saya sedar para penyokong sedang bersedih, bukanlah niat saya untuk menambah garam pada luka mereka, sekadar menulis sedikit “certot” berkenaan dengan apa yang saya rasa berkenaan dengan perkembangan ini. Ada penyokong yang terus istihar “no hope” dalam Malaysia Baru, saya rasa ini satu yang naif, Malaysia ini tidak dibina dengan hanya satu sosok tokoh, kata pepatah, patah tumbuh hilang berganti. Ada juga yang masih “denial” bahawa bukan DAP yang mendesak. Ada juga yang optimis “jalan terus”. Ada juga yang istiqamah dengan kemenangan bersama atuk.

Tidak kurang penyokong yang marah kerana orang ramai “mengejek” dan “troll” menteri kesayangan mereka. Kemarahan mereka ada asasnya. Tetapi untuk berlaku adil, hampir seluruh menteri lain juga mendapat layanan yang sama. Jadi ada faktor besar lain “beyond” kutukan dan ejekan ini.

Saya juga tidak merasakan “performance” merupakan faktor utama penguguran Maszlee oleh ayahanda. Menteri perpaduan saya kira lebih teruk. Beliau naik bukan secara “demokratik” tidak bertanding pilihanraya dan tidak diundi, sekadar mendapat habuan selepas menyatakan sokongan. Malah sebelum dilantik juga ada rekod memburukkan negara diluar, yang boleh dianggap sebagai “act of treason“. Malah semasa khidmatnya berlaku rusuhan kaum sehingga mengorbankan nyawa! Lebih memalukan selepas menjadi menteri beliau mengasaskan parti baru berasaskan kaum. Bayangkan, seorang menteri perpaduan mengasaskan parti “perkauman”. Tak tertafsir dek akal waras. Tetapi beliau tidak mendapat nasihat dari ayahanda. Mengapa? Kerana langkah ini pada kira saya lebih kuat kerana desakan dalam dan luar untuk membuang “liabiliti politik”.

Dalam karya Khaled Hosseini, ada frasa yang saya kira sangat cocok dengan situasi ini, iaitu “Sometimes you have to cut a finger to save a hand“. Tun bukanlah negarawan baru, ketika tekanan memuncak dari dalam dan luar beliau perlu bertindak pragmatik dalam menyelamatkan “pakatan” yang ada. Beliau juga sedar bilangan kerusi yang sedikit yang parti beliau ada. Mereka berjawatan, tetapi tidak benar-benar mempunyai “kuasa”. Ia kemenangan yang cepat dan singkat dengan asas yang rapuh.

Jika kita telusuri press conference yang diberikan, beliau memulakannya dengan “kejayaan-kejayaan” yang berjaya dilakukan. Tetapi kejayaan ini tidak diketengahkan media. Beliau lebih banyak “diserang” dengan isu-isu politik bukan isu pendidikan. Perkara ini tidak ajaib, kita telah lama tahu sifat media seperti Malaysiakini, Free Malaysia Today, Malay Mail Online dan yang seangkatan dengannya. Tapi ada isu lain saya kira selain media.

Buku sains politik oleh Bruce Bueno de Mesquita saya kira sangat tepat dalam memahami situasi ini, iaitu mendapatkan kuasa itu sukar, mengekalkannya lebih sukar. Maszlee berjaya dalam langkah pertama tetapi tidak kedua. Mengapa?

Maszlee sendiri mengaku bahawa beliau datang dari kelompok “aktivis” sebelum berjawatan. Namun apabila sudah berjawatan beliau sering bertindak membelakangi prinsip aktivisme beliau sendiri, contoh ketara adalah kononnya mahu membebaskan universiti dari pengaruh politik, tetapi beliau sendiri kemudian menjadi presiden UIAM. Beliau ditentang keras oleh aktivis mahasiswa sehingga akhirnya jawatan itu dilepaskan. Beliau dilihat menipu manifesto untuk mendapat undi, terutamanya dalam isu janji penghapusan tol Simpang Renggam. Jadi beliau sejak awal telah hilang sokongan dari golongan “aktivis” yang mengutamakan prinsip dan idealisme.

Pada mulanya beliau berpendirian teguh dengan manifestonya. Apabila di tanya tentang pengiktirafan UEC, beliau menjawab sinis sambil bergelak bahawa ia tidak akan mengambil masa yang lama seperti 60 tahun diambil BN. Beliau mungkin berfikiran pada ketika itu bahawa beliau sedang “menyerang” BN, tetapi dalam Malaysia yang besar ini bukan BN sahaja bersifat nasionalis, malah ia sifat yang rentas parti. Segera beliau dimusuhi nasionalis.

Sifat nasionalis ini telah lama ditanam oleh kerajaan. Bukan sahaja golongan kanan, golongan tengah, malah banyak golongan kiri juga bersifat nasionalis apabila tiba dipersimpangan bahasa dan budaya. Membawa imej anti-nasionalis di peringkat awal merupakan kesilapan besar kerana ia menggugurkan banyak sokongan, beliau kemudian tidak lagi disokong “nasionalis”. Tetapi walaupun begitu, saya kira beliau “selamat” kerana tidak sempat mengiktiraf UEC. Kerana jika tidak beliau akan dikenang dalam naratif sejarah dalam perspektif nasionalis sebagai “pengkhianat”, seperti mantan Menteri Pelajaran, Khir Johari yang memansuhkan tulisan Jawi sekitar tahun 1960-an.

Dan apabila penentangan nasionalis semakin kuat, diperkenal pelbagai isu pro-nasionalis, seperti Jawi. Kini beliau dibenci pula oleh “rakan-rakan populis” nya sendiri yang digelar “rasis” oleh ayahandanya. Golongan nasionalis yang sudah tawar hati pun tidak mahu mempertahankannya kali ini. Disini saya kira adalah satu kesilapan strategi politik. Akhirnya beliau berjuang sendirian, tidak didokong kawan apatah lagi lawan, sokongan mungkin hanya dari sebahagian “jemaah”, namun Malaysia lebih besar dari satu “jemaah”, kegagalan mempunyai rakan strategik dari mana-mana kem baik dari kalangan “aktivis” dari “nasionalis” ataupun “populis-rasis” akhirnya membawa kegagalan. Beliau “ditembak” secara terbuka ketika duduk di dalam kubu sendiri oleh rakan-rakannya sendiri. Sebesar mana pun billboard yang diangkat, report card yang dijaja, tanpa pembendungan persepsi, “jiwa besar” atau “idea luar kotak” tetap kalah kepada politik realis dan strategik.

Kepada para penyokong, saya doakan kekal tabah, usah sedih terlalu lama. Meminjam kata-kata Muhammad Ahmad Ar-Rashid “ia hanya gerhana, bukan tenggelamnya matahari”. Walaupun tidak “berkuasa”, tokoh kesayangan mereka masih mempunyai “suara” di parlimen. Beliau masih lagi wakil rakyat yang mendapat undi yang sah. Masih punya masa untuk memansuhkan tol Simpang Renggam. Insha’Allah idea-idea segar dan jenaka-jenaka hambar beliau masih kita boleh dengar di parlimen. Diharap Kak Dina juga bertabah.

Kepada yang bersorak meraikan “kemenangan”, jangkaan saya penggantinya jika bukan ayahanda, salah seorang ahli Parti Bunga juga. Jangkaan saya mungkin silap, tetapi berdasarkan sejarah, begitulah, masa akan menentukannya.

Kita ucapkan selamat maju jaya kepada Dr. Maszlee. Semoga pendidikan negara tidak menjadi mangsa pergolakan politik, kasihan anak-anak kita. Mungkin ini kedengaran idealis, tetapi harapannya pendidikan boleh dipisahkan pada satu hari nanti dari “politik kepartian” yang membinasakan. Biarlah ia ditadbir oleh badan bebas dan tidak diperjudikan untuk apa-apa kepentingan politik atau jawatan.

I was surprised reading this article, not that because it was written by a Malay Muslim but by its poor reasoning and lack of grip to the issue. Actually, this kind of reasoning is nothing new, if you joined a closed FB group full of Islamophobes like GE-Global, you’ll find this argument repeated everywhere. Hafidz is just parroting the same argument.

Ok, lets go into the specific detail on what he wrote. Lets start with his underlying thesis which is the bulk of the article. He argued that “why did we banned the Israeli, not others who violate human right such as the U.S., Russia, Saudi Arabia, Myanmar, China”.

There are 2 main flaws with this argument. The first one, its outlandish if not idiotic that whenever we stand for some right we are hypocrites because there are other violation elsewhere. It’s like a Penang Environment Group (PEG) voicing out about the deforestation of their mountains, was jeered off because there are other cases of deforestation in Kelantan, Sarawak, Selangor, Indonesia, Uganda, Micronesia, Palau, Panama, Mexico etc. So PEG is hypocrites unless they also championing the violation in other states. So if we used his logic, we cannot stand for anything unless we stand for all the right in this world all at once, which is impractical and almost impossible.

Second, it is a clever diversion from the real issue. Instead of arguing the substance, he resorted in moving the goal post. It will never end. Say we banned Israeli and U.S. athlete. Then someone can say what about Russia? We banned Russian. Then he will ask what about Turkey? We banned Turkish. He will ask what about Zimbabwe? It will be an infinite whataboutism. If the international community subscribed to his logic, Apartheid South Africa will still exist today as they cannot adopt a concerted targeted effort to end a particular injustice.

Reading through his article. It is not what he wrote were the only dishonest argument that I find, but what he left behind. I only can conclude that Hafidz Baharom was a real hypocrite rather than Tun or Syed Saddiq. We may not banned other athlete from other countries which we had a diplomatic ties, but Malaysia was far from silence. In case of Yemen, Malaysia pull-out our servicemen from the Saudi-led campaign. In the case of Uighur, Malaysia defied China by releasing Uighur detainees. In case of Rohingya, we even built them a hospital! So, while we might not banned their athletes, we respond according to the situation with a diplomatic ties we have. We, on the other hand, never recognized Israel, we have no ties with them. If he had a problem with that, maybe he can try apply an Israeli citizenship.

Then, things get more interesting. Why we singled out Israel? He claimed “Probably because it is convenient, and that is all. It is easier to ban a small, tiny nation we don’t have to trade directly with rather than the superpowers of the world.” Tun made it clear why, instead he used his made-up imagination to put up his case.

Nevermind, let’s look at this flimsy imagination. If we look at the fact, this argument collapsed spectacularly. He failed to mention that Israel is a “mini-military superpower” and was the 7th largest arms exporter in the world. Israel is armed to the teeth with a nuclear capability. Israel even wield huge political power influencing the U.S., Israel has meddled in U.S. through AIPAC long before the accusation of Russian meddling, that is why they are immune to UN resolutions. Just last Monday, U.S. senate advances bill to combat the boycott of Israel. If a country is a tiny country base on its geographical borders, tell me how come a small European island called Britain can colonize India for 200 years.

Hafidz is plain wrong and don’t even know what he is talking about.

Lastly, and this is the most funny of all. Where he used his assumption to make a case which he did not substantiate. He said, I quote “you won’t find Malaysian Muslims suddenly insisting of boycotting haj and umrah packages to Saudi Arabia over Yemen ever.” Farouk Musa of IRF has indeed call for boycott of Saudi Arabia over war in Yaman. So, again, his argument i.e. imagination collapsed miserably.

 Picture credit: British Journal of Photography

Sejarah adalah kumpulan cerita berkenaan dengan peristiwa dan manusia di masa lalu. Howard Zinn berkata bahawa orang yang tidak mempelajari sejarah umpama anak kecil, yang tidak mempunyai pengalaman lampau. Dia mudah diperdaya oleh orang lain. Dalam susur galur sejarah kita membaca bagaimana pemimpin-pemimpin megah jatuh dari takhta kuasa. Kuasa yang dipegang seolah-olah kebal akhirnya runtuh umpama tanah di lereng bukit yang dimajukan di Pulau Pinang. Nampak gah diluar tetapi asasnya terhakis, kuasa yang korup akhirnya akan jatuh juga.

Ferdinand Marcos di Filipina merupakan antara kisah sejarah yang wajar kita ambil pengajaran. Marcos merupakan presiden Filipina ke-10 bermula pada tahun 1965. Beliau memerintah secara diktator dan mengunakan undang-undang tentera. Beliau terkenal dengan korupsi, kemewahan dan pemerintahan yang brutal. Beliau jatuh dari takhta kuasa pada tahun 1986 melalui People Power Revolution. Beliau kemudian lari meninggalkan Filipina dan tinggal di Hawaii. Isteri beliau, Imelda Marcos meninggalkan 508 baju gowns, 888 beg tangan dan 1060 pasang kasut di Istana Malacanang. Marcos menghembuskan nafas terakhir pada tahun 1989 di Honolulu, Hawaii.

Viktor Yanukovych juga merupakan kisah sejarah yang wajar kita pelajari. Yanukovych dilantik menjadi presiden Ukraine ke-4 pada tahun 2010. Yanukovych tinggal di sebuah kompleks mewah yang dinamakan Mezhyhirya yang bernilai 300 juta USD, yang kini telah diubah menjadi muzium yang memaparkan kehidupan mewah beliau. Kejatuhan beliau dari kuasa bermula dengan protes kecil yang dipanggil Euromaidan, yang menolak polisi pro-Moscow beliau, protes ini merebak ke skala nasional apabila polis mula menggunakan kekerasan. Beliau kemudian melarikan diri ke Russia pada tahun 2014.

Zine El Abidine Ben Ali merupakan presiden Tunisia ke-2 dari tahun 1987 hinggalah beliau digulingkan pada tahun 2011. Beliau dianggarkan mengumpul kekayaan sebanyak 17 billion USD di akaun-akaun luar negara termasuk Argentina, Cayman Islands, Virgin Islands, Qatar dan UAE. Protes rakyat bermula apabila Mohamed Bouazizi, seorang peniaga sayur jalanan membakar diri apabila barang jualannya dirampas pihak berkuasa. Protes ini kemudian merebak menjadi revolusi rakyat yang marah dengan kadar pengangguran tinggi, harga barang makan yang mahal, korupsi dan sekatan kebebasan politik dan bersuara. Ben Ali kemudiannya melarikan diri ke Arab Saudi dan mendapat suaka politik.

Najib Razak merupakan perdana menteri Malaysia ke-6 dari tahun 2009 hingga 2018. Beliau telah memperkenalkan GST pada era pemerintahan beliau bagi mengimbangi pendapatan kerajaan yang berkurangan apabila harga petrol dunia menurun. Langkah ini tidak disenangi kebanyakan rakyat. Semasa pemerintahan beliau juga telah berlaku skandal 1MDB yang mengumpulkan hutang yang dianggarkan sebanyak 12 billion USD. Serbuan polis ke rumah beliau mendapati 1400 tali leher, 567 beg tangan, 2200 cincin, dan 423 jam tangan dirampas. Najib tewas dalam pilihanraya ke-14 pada 9 Mei 2018. Setelah tewas Najib melarikan diri ke facebook dan mula memuat naik status troll terhadap Lim Guan Eng.